De laatste loodjes

Het is vroeg in de ochtend, de horizon kleurt rood door de opkomende zon en ik zit in een auto onderweg naar de eerste stop. Ik heb vandaag van een dag vrij gekregen zodat ik met de post ronde mee kon en wat van de omgeving kon zien. Een ‘normale’ werkdag van een postbode ziet er hier in de outback even wat anders uit dan dat ik in Nederland gewend ben. Tijdens de rit, die zo’n 7 uur duurt, rijden we vrijwel alleen maar over zandwegen. Ofja soms was het zelfs lastig om uberhaubt een weg te herkennen. Het was interessant om te zien hoe geissoleerd sommige mensen hier in de outback wonen. Sommige ‘properties’ zijn groter dan een provincie in Nederland. Het is vaak een flinke tijd rijden voordat je bij het volgende huis bent. Onderweg is het kangoeroes en emu’s ontwijken en hopen dat je niet vast komt te zitten. In de honderden kilometers die we die dag hadden afgelegd zijn we in totaal 2 auto’s tegen gekomen. Ja, dit is precies zoals ik de outback had voorgesteld.

De dagen gaan hier de laatste tijd erg snel voorbij. Ik werk 6 dagen in de week in een roadhouse en caravan & motel park. Het hoogseizoen begint nu op gang te komen, wat betekend meer dan genoeg werk. Voornamelijk toeristen uit andere delen van Australie komen hierheen. Omdat Australie zo’n immens groot land is (ongeveer net zo groot als Europa) gaan de meeste Australiers in eigen land op vakantie. Veel Aussies zijn zelfs nog nooit in een ander land geweest.

Wat voor mij trouwens ook heel bijzonder is, is dat veel mensen hier in Tibooburra nog nooit sneeuw in hun leven hebben gezien. Ik hoorde laatst zelfs dat sommige kinderen in de extreem droge gebieden in Australie zelfs nog nooit regen in hun leven hebben meegemaakt. Tibooburra is minder erg maar nog steeds heel droog. In de maanden dat ik hier heb gezeten heeft het twee keer goed geregend. Eergisteren was het voor het eerst sinds 3 maanden dat het weer regende hier. Het record staat hier op 2 jaar zonder regen! Het water komt hier dan op rantsoen en wordt met roadtrains naar het dorp vervoerd.

Over een week ben ik, na 3,5 maand, alweer klaar met werken. Tibooburra en het werken in een roadhouse is een geweldig goede ervaring voor mij geweest. Ik ga deze plek met een dubbel gevoel verlaten. Ik kan aan de ene kant niet wachten om weer te gaan reizen maar aan de andere kant voelt deze plek na meer dan 3 maanden toch wel een beetje als een soort van thuis. Het idée dat ik hier waarschijnlijk nooit meer terug kom is dan toch wel een beetje vreemd. Desalniettemin heb ik een geweldig vooruitzicht. Ik ga in 3 weken enorm veel kilometers afleggen en dwars door Australie reizen,waarna ik het vliegtuig pak naar Indonesie om daar ook 3 weken rond te gaan reizen. Dan ga ik voor een maand terug naar Nederland waarna ik (als ik eindelijk mijn werkvisum ontvang) naar Canada ga om daar, net zoals hier in Australie te gaan reizen en werken.
Life is good :)